ΤΗ ΚΔ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

 

Μνήιμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Ευγενίας.

 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

 

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια Προεόρτια.

 

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Εν κυμβάλοις ηχήσωμεν, εν ώδαίς αλαλάξωμεν, η Χριστού ανάδειξις πεφανέρωται, τών Προφητών τά κηρύγματα, τό πέρας εδέξαντο, όν γάρ έφησαν σαρκί, τοίς βροτοίς εμφανίζεσθαι, αποτίκτεται, εν αγίω Σπηλαίω, καί εν φάτνη, ανακλίνεται ως βρέφος, καί σπαργανούται ως νήπιον.

 

Προεόρτια άσματα, διανοίας ευθύτητι, τής Χριστού Γεννήσεως προηχήσωμεν, ο γάρ Πατρί καί τώ Πνεύματι, υπάρχων ομότιμος, διά σπλάγχνα τό ημών, ενδυσάμενος φύραμα, μέλλει τίκτεσθαι, Βηθλεέμ εν τή πόλει, ού τόν τόκον, τόν απόρρητον Ποιμένες, μετά Αγγέλων ανύμνησαν.

 

Ανερμήνευτον Σύλληψιν, καί ανέκφραστον Γέννησιν, ή Παρθένος βλέπουσα, κατεπλήττετο, καί προσεφθέγγετο χαίρουσα, ομού καί δακρύουσα, Επιδώσω σοι μαζόν, τώ τά σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, ως Υιόν καί Θεόν μου; ποίαν εύρω, επί σοί προσηγορίαν, ακατονόμαστε Κύριε;

 

Στιχηρά Προσόμοια τής Αγίας

 

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ότε, προμηθεία θεϊκή, προγινωσκομένη προήλθες, έξω τής πόλεως, κόσμου τήν τερπνότητα, σαφώς κατέλιπες, καί ψαλμών επακούσασα τερπνής μελωδίας, θείας επιγνώσεως, φωτί κατηύγασαι, φόβον εν γαστρί δέ λαβούσα, θείον καί σωτήριον Πνεύμα, τοίς συνοδοιπόροις σου απέτεκες.

 

Ότε, ενυμφεύθης τώ Χριστώ, τούς σούς υπηρέτας προθύμως, αυτώ προσήγαγες, προίκα τούτους έμψυχον, ώσπερ ενέγκασα, μιμουμένους στερρότητα, τήν σήν Ευγενία, πίστει τε καί χάριτι, σαφώς εκλάμποντας, πάσαν αρετήν ασκουμένους, Μάρτυρας θεόφρονας όντως, πάσι τήν ευσέβειαν κηρύττοντας.

 

Αίγλη, τή τού Πνεύματος σαφώς, Καταλαμπομένη παρθένων, Χριστώ προσάγεις χορόν, λόγω τής σοφίας σου, ταύτας ζωγρήσασα, καί τόν δρόμον δεικνύουσα, τής άνω πορείας, αίμασι λαμπρύνεσθαι, Μαρτύρων έπεισας, Ταύταις, συγχορεύουσα Μάρτυς, πόθον νύν κατάλληλον εύρες, όντως τήν απόλαυσιν Πανεύφημε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ιδού καιρός ήγγικε τής σωτηρίας ημών, ευτρεπίζου Σπήλαιον, η Παρθένος εγγίζει τού τεκείν, Βηθλεέμ γή, Ιούδα, τέρπου καί αγάλλου, ότι εκ σού ανατέταλκεν ο Κύριος ημών, Ακούσατε όρη καί βουνοί, καί τά περίχωρα τής, Ιουδαίας, ότι έρχεται Χριστός, ίνα σώση, όν έπλασεν άνθρωπον, ως φιλάνθρωπος.

 

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Ιδιόμελα.

 

Ήχος α'

Προεορτάσωμεν λαοί, Χριστού τά Γενέθλια, καί επάραντες τόν νούν, επί τήν Βηθλεέμ αναχθώμεν τή διανοία, καί κατίδωμεν τήν Παρθένον, τοίς ψυχικοίς οφθαλμοίς, επειγομένην τίκτειν εν Σπηλαίω, τόν τών όλων Κύριον καί Θεόν ημών, ού Ιωσήφ κατιδών, τών θαυμάτων τό μέγεθος, εδόκει άνθρωπον θεωρείν, ως βρέφος σπαργανούμενον, υπενόει δέ εκ τών πραγμάτων, Θεόν είναι αληθινόν, τόν παρέχοντα ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

 

Στίχ. Ο Θεός από θαιμάν ήξει καί ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος.

Ο αυτός

Προεορτάσωμεν λαοί, Χριστού τά Γενέθλια καί επάραντες τόν νούν επί τήν Βηθλεέμ αναχθώμεν τή διανοία, καί κατίδωμεν τό εν Σπηλαίω μέγα μυστήριον, ήνοικται γάρ η Εδέμ, εκ Παρθένου Αγνής Θεού προερχομένου, υπάρχοντος τελείου τού αυτού, εν θεότητι καί ανθρωπότητι, διό κράξωμεν, Άγιος ο Θεός, ο Πατήρ ο άναρχος, Άγιος Ισχυρός, ο Υιός ο σαρκωθείς, Άγιος Αθάνατος, τό Πανάγιον Πνεύμα, τριάς Αγία, δόξα σοι.

 

Στίχ. Κύριε εισακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθνη κατενόησα τά έργα σου.

Ο αυτός

Άκουε ουρανέ, και ενωτίζου η γή, ιδού γάρ ο Υιός καί Λόγος τού Θεού καί Πατρός, πρόεισι τεχθήναι εκ Κόρης απειράνδρου, ευδοκία τού φύσαντος αυτόν απαθώς, καί συνεργεία τού Αγίου Πνεύματος, Βηθλεέμ ευτρεπίζου, άνοιγε πύλην η Εδέμ, ότι ο Ών γίνεται ο ουκ ήν, καί ο Πλαστουργός πάσης κτίσεως διαπλάττεται, ο παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Σπήλαιον ευτρεπίζου, η Αμνάς γάρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν, Φάτνη δέ υποδέχου, τόν τώ λόγω λύσαντα, τής αλόγου πράξεως ημάς τούς γηγενείς, Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα τό φρικτόν, καί Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν, τώ Βασιλεί προσάξατε, ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός, όν περ καί κύψασα δουλικώς, η Μήτηρ προσεκύνησε, καί προσεφθέγξατο τώ εν αγκάλαις αυτής, Πώς ενεσπάρης μοι; ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου καί Θεός;

 

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Απεγράφετο ποτέ, σύν τώ πρεσβύτη Ιωσήφ, ως εκ σπέρματος Δαυϊδ, εν Βηθλεέμ η Μαριάμ, κυοφορούσα τήν άσπορον κυοφορίαν, Επέστη δέ καιρός ο τής Γεννήσεως, καί τόπος ήν ουδείς τώ καταλύματι, αλλ' ως τερπνόν παλάτιον τό Σπήλαιον, τή Βασιλίδι εδείκνυτο, Χριστός γεννάται τήν πρίν πεσούσαν, αναστήσων εικόνα.

 

Εκ τρίτου, καί Απόλυσις.

 

Εν τοίς αποδείπνοις ψάλλομεν τόν παρόντα.

 

Προεόρτιον Κανόνα, ού η Ακροστιχίς.

 

Κατά Αλφάβητον, άνευ τών Ειρμών.

 

Ωδή α'  Ήχος πλ. β'  Ο Ειρμός

«Κύματι θαλάσσης, τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον, φάτνη κρυπτόμενον, κτείναι ζητεί ο Ηρώδης, αλλ' ημείς σύν Μάγοις μέλψωμεν, τώ Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

 

Άρχων εξ Ιούδα, εξέλιπεν ήδη, ώ γάρ απέκειτο, καθώς προγέγραπται, η τών εθνών προσδοκία, Ιησούς Χριστός ελήλυθε, καί Σπηλαίω τίκτεται, δι' άκραν αγαθότητα.

 

Βηθλεέμ ευφραίνου, ή πόλις Ιούδα, εν σοί γάρ τίκτεται, Χριστός ο Κύριος, η οικουμένη σκιρτάτω, δεχομένη απολύτρωσιν, χορευέτω άπασα, η κτίσις εορτάζουσα.

 

Γένος τών ανθρώπων, βουλόμενος σώσαι ο Υπεράγαθος, μήτρα εσκήνωσεν, απειρογάμου Παρθένου, καί ιδού τεχθήναι έρχεται. Τούτον προσκυνήσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

 

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η κτίσις κατιδούσα, εν τώ Σπηλαίω τικτόμενον, θαμβητικώς συνείχετο, Ουκ έστιν Άγιος, πλήν σου Κύριε κραυγάζουσα».

 

Δούλου φορέσαι σχήμα, ηθέλησας, όπως με τής δουλείας, τού πονηρού λυτρώση, υμνολογώ σου τό εύσπλαγχνον, Λόγε Πατρός συνάναρχε, καί συναϊδιε. Δόξα τή οικονομία σου.

 

Έρχεται η Παρθένος, τόν Κύριον αποτεκείν Σπηλαίω, προφθάσατε οι Μάγοι. Ποιμένες νύν παραγίνεσθε, ύμνον εξ ύψους Άγγελοι, επανακράξατε, ώφθη τών βροτών η λύτρωσις.

 

Ζητών με τόν πλανηθέντα, φιλάνθρωπε, καί σπήλαιον δειχθέντα, ληστών έργοις ακάρποις, Σπηλαίω νύν παραγέγονας, εκ τής Παρθένου σήμερον, τεχθήναι Δέσποτα. Δόξα Λόγε τή ελεύσει σου.

 

Ωδη δ'  Ο Ειρμός

«Τήν εκ Παρθένου παρουσίαν σου, προορών Αββακούμ, εξεστηκώς εβόα. Σύ εκ θαιμάν σαρκούμενος, ήκεις Λυτρωτά, τόν Αδάμ απωσμένον, ανακαλέσασθαι».

 

Η φωταυγής Νεφέλη έρχεται, ανατείλαι Χριστέ, εκ μητρικών λαγόνων, δικαιοσύνης Ήλιον, άπασαν τήν γήν, φρυκτωρίαις ενθέοις, καταλαμπρύνοντα.

 

Θεός ανθρώποις ώφθη όμοιος, καί πτωχεύει σαρκί, ίνα ημάς πλουτίση, καί εν Σπηλαίω τίκτεται, τούτον οι πιστοί, καθαρά διανοία, υποδεξώμεθα.

 

Ιδού Χριστός εν πόλει τίκτεται, Βηθλεέμ τήν Εδέμ, όπως ημίν ανοίξη, παρακοή τό πρότερον, όφεως κλοπή, κεκλεισμένην, ενθέως πανηγυρίσωμεν.

 

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Πρός σέ ορθρίζω, τόν δι' ευσπλαγχνίαν, σεαυτόν τώ πεσόν τι, κενώσαντα ατρέπτως, καί δούλου μορφήν, εκ Παρθένου φορέσαντα, Λόγε Θεού, τήν ειρήνην παράσχου μοι φιλάνθρωπε».

 

Καρδία πάσα, γηγενών σκιρτάτω, ευφραινέσθω η κτίσις, ο Κύριος γεννάται, εκ Κόρης Αγνής, Βηθλεέμ εν Σπηλαίω, καί Μάγοι αυτώ, προσκομίζουσι δώρα, νύν επάξια.

 

Λαός ο πάλαι, εν σκιά θανάτου, καθεζόμενος βλέψον, τό φώς σοι ανατείλαν, εκ τής Παρθένου, καί πολλής θυμηδίας εμπλήσθητι, τόν πτωχεύσαντα Λόγον, μεγαλύνων αεί.

 

Μικρώ Σπηλαίω, έρχη χωρηθήναι, οαχώρητος φύσει, όπως με σμικρυνθέντα τή παραβάσει, μεγαλύνης δι' οίκτον αμέτρητον, προσκυνώ σου, τό εύσπλαγχνον Μακρόθυμε.

 

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Άβυσσος εσχάτη, αμαρτημάτων εκύκλωσέ με, καί τόν κλύδωνα μηκέτι φέρων, ως, Ιωνάς, τώ Δεσπότη βοώ σοι. Εκ φθοράς με ανάγαγε».

 

Νόμων σε η Παρθένος, τών τής σαρκός δίχα Κύριε, παραγίνεται αποκυήσαι, εν τώ Σπηλαίω καί φάτνη σαρκί, προσανακλινεί σε ως νήπιον.

 

Ξένον γεγενημένον, παραβάσει με ο Υπέρθεος, τεχθείς εκ Κόρης απειρογάμου, δι' οίκτον πολίτην, ουρανού αποδείκνυσιν.

 

Όρη τε καί νάπαι, καί κοιλάδες ευφράνθητε, ο γάρ Χριστός σαρκί γεννάται, ανακαινίζων τήν κτίσιν, φθαρείσαν πονηραίς παραβάσεσιν.

 

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Oι Παίδες εν Βαβυλώνι, καμίνου φλόγα ουκ έπτηξαν, αλλ' εν μέσω φλογός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον. Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών».

 

Πώς σε σμικρότατον Λόγε, καθυποδέξεται Σπήλαιον, τόν πτωχεία πολλή, τήν πτωχείαν τού Αδάμ αφελόμενον, καί πλούτω θείας χάριτος, τούς ανθρώπους πλουτίσαντα.

 

Ρήματα ξένα Ποιμένες, ακηκοότες κατέσπευσαν, Βηθλεέμ κατιδείν, καί εν φάτνη τών αλόγων τόν λύσαντα, τής αλογίας άπαντας, ευσεβώς προσεκύνησαν.

 

Στόματι καί καρδία, τόν εν σαρκί αφικόμενον, γεννηθήναι Χριστόν εν Σπηλαίω, εκ Παρθένου νεάνιδος, υμνολογήσαι σπεύσωμεν, καί πιστώς προσκυνήσωμεν.

 

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Νόμων Πατρώων οι μακαριστοί, εν Βαβυλώνι νέοι προκινδυνεύοντες, βασιλεύοντος κατέπτυσαν, προσταγής αλογίστου, καί συνημμένοι, ώ ουκ εχωνεύθησαν πυρί, τού κρατούντος επάξιον, ανέμελπον τόν ύμνον. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

 

Τόν υπέρ λόγον μόνον Κύριον, σεσαρκωμένον Κόρη καί περικείμενον, τών ανθρώπων τό ομοίωμα, Κατέχουσα αγκάλαις, καί προσκυνούσα, καί ασπαζομένη μητρικώς. Τέκνον έφης γλυκύτατον, πώς σε ούτω κατέχω, κατέχοντα χειρί σου τήν κτίσιν, καί χειρός δουλείας, αυτήν ελευθερούντα;

 

Υμνολογήσαι θείοι Άγγελοι, τόν επί γής τεχθέντα, διευτρεπίσθητε. Μάγοι δώρα οδηγούμενοι, προσάξατε αστέρι. Ποιμένες τούτον σπεύσατε, ιδείν ταίς μητρικαίς, ώσπερ νήπιον κράζοντες, καθήμενον αγκάλαις. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

 

Φωτός Νεφέλη Παναμώμητε, πώς σπαργανώσεις νέφει τόν επενδύοντα, ουρανούς αρρήτω νεύματι; πώς αλόγων εν φάτνη επανακλινείς, τόν τής αλογίας τούς βροτούς, διά έλεος άμετρον, ρυσάμενον Δεσπότην; όν πάσα προσκυνεί φόβω κτίσις, ανυμνολογούσα, αυτόν εις τούς αιώνας.

 

Ωδή θ' Ο Ειρμός

«Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν πρός αξίαν, ιλιγγιά δέ νούς, καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα, τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας, τόν ένθεον ημών, σύ γάρ Χριστιανών εί προστάτις, Σέ μεγαλύνομεν».

 

Καίρε δοχείον άχραντε, χαράς ανεκφράστου, ιδού γάρ έρχη τέξεσθαι εν Σπηλαίω, απορρήτως τόν Δεσπότην, θέλοντα τήν κτίσιν άπασαν, καταφθαρείσαν τή παραβάσει πρώην, καινίσαι αληθώς, τούτον υμνολογούντες εν πίστει, Σέ μεγαλύνομεν.

 

Ψυχαί δικαίων πάσαι, υποχθόνιοι άμα αγαλλιάσθε, η πάντων απολύτρωσις, ιδού γάρ επεφάνη, πόλει Βηθλεέμ τικτόμενος, αστήρ δέ τούτον καταμηνύει, Μάγοις ζητούσιν ευσεβώς, όν περ καί κατιδόντες Σπηλαίω, θάμβους επλήσθησαν.

 

Ως ουρανόν σε άλλον, ανυμνούμεν Παρθένε δικαιοσύνης Ήλιον ημίν, εκ λαγόνων παναγίων, μέλλουσαν ανίσχειν αύριον, φωταγωγούντα τούς εν σκότει όντας, θανάτου καί φθοράς, όθεν χρεωστικώς εν αινέσει, σέ μεγαλύνομεν.

 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

 

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

 

Κάθισμα  Ήχος πλ. β'

Αγγελικαί δυνάμεις

Τών Προφητών αι ρήσεις, νυνί πεπλήρωνται, ο γάρ Θεός ημών, αύριον τίκτεται, εκ Παρθένου Μαρίας υπέρ λόγον, καί μένει ώσπερ ήν πρό τού τόκου, αθροίζονται οι Μάγοι, δώρα κομίζοντες, αγραυλούσι Ποιμένες, επάδομεν καί ημείς, ο εκ Παρθένου τεχθείς, Κύριε δόξα σοι.

 

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

 

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

 

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ'

Αυτόμελον

Αυλών Ποιμενικών, καταπαυων άσμα, στρατός Αγγελικός, επεφώνει λέγων. Παύσασθε αγραυλούντες, οι τών θρεμμάτων ηγεμονεύοντες, κράξατε ανυμνούντες. Ότι ετέχθη Χριστός ο Κύριος, ο ευδοκήσας σώσαι ως Θεός, τό γένος τών ανθρώπων.

 

Είτα ο Ν' καί οι Κανόνες, οι δύο Προεόρτιοι μετά τών Ειρμών, εις ι' καί τής Αγίας, εις δ'. Κανών Προεόρτιος, ού η Ακροστιχίς.

 

Καί σήμερον δέ Σάββατον μέλπω μέγα.

 

Άνευ τών Ειρμών τών τεσσάρων πρώτων ωδών.

 

Ωδή α'  Ήχος πλ. β'  Ο Ειρμός

«Κύματι θαλάσσης, τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον, Φάτνη κρυπτόμενον, κτείναι ζητεί ο Ηρώδης, αλλ' ημείς σύν Μάγοις μέλψωμεν. Τώ Κυρίω άσωμεν, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

 

Κύριε Θεέ μου, Γενέθλιον ύμνον καί προεόρτιον, ωδήν σοι άσομαι, τώ τή Γεννήσει σου θείαν, αναγέννησιν διδόντι μοι, καί εις τήν προτέραν με, ευγένειαν ανάγοντι.

 

Άνω σε εν θρόνω, καί κάτω εν φάτνη, τά υπερκόσμια, καί τά περίγεια, Κατανοούντα Σωτήρ μου, κατεπλήττοντο τό κράτος σου, υπέρ νούν ωράθης γάρ, διπλούς φύσει θεάνθρωπος.

 

Ίνα σου τής δόξης, τά πάντα πληρώσης, κλίνας ελήλυθας, τούς ουρανούς έως γής, ως γάρ εν πόκω κατέβης, υετός εν μήτρα Παρθενική, εξ ής νύν τεχθήσεσθαι, διπλούς έρχη θεάνθρωπε.

 

Έτερος Κανών Προεόρτιος, ου η Ακροστιχίς κατά Αλφάβητον.

 

Ιωσήφ.

 

Ωδήα'  Ήχος β'

«Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος Κύριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

 

Απεγράφης Καίσαρος θεσμώ, θέλων απογράψασθαι, βίβλω ζωής παμβασιλεύ τόν άνθρωπον, ξένος εις τά ίδια παραγέγονας, τόν δεινώς ξενιτεύσαντα, εκ τού Παραδείσου, εις τόν ουρανόν ανακαλούμενος.

 

Βηθλεέμ υπόδεξαι Χριστόν, σοί γάρ σωματούμενος, επιδημεί τήν Εδέμ εξανοίγων μοι, ευτρεπίζου Σπήλαιον, τόν αχώρητον θεωρήσαι χωρούμενον, εν σοί παραδόξως, πλούτω ευσπλαγχνίας νύν πτωχεύσαντα.

 

Γεννηθήναι έρχεται Χριστός, ξένην αναγέννησιν, τοίς εξ Αδάμ, ώς αγαθός δωρούμενος, ευφράνθητι έρημος, η ού τίκτουσα, τών βροτών φύσις άπασα, ήλθεν ο Δεσπότης, σέ πολυτεκνούσαν απεργάσασθαι.

 

Κανών τής Αγίας, ού η Ακροστιχίς.

 

Ευγενίης μέγα κύδος εν άσμασιν έξοχα μέλπω. Θεοφάνους

 

Ωδή α'

Ήχος καί Ειρμός ο αυτός

Ευγενία Μάρτυς τού Χριστού, νύν περιχορεύουσα, χαρμονικώς σύν Αγγέλων στρατεύμασιν, ως Παρθένος άμωμος, καί ως Μάρτυς στεφανηφόρος πανόλβιε, χάριν δωρηθήναι, πρέσβευε τοίς πόθω ανυμνούσί σε.

 

Υμνωδίας Νύμφη τού Χριστού, θείας επακούσασα, πρός υψηλήν επτερώθης ευγένειαν, ως γάρ φώς ενήστραψε, τή καρδία σου τών α σμάτων τού Πνεύματος, η θεολογία, πάσαν αθεότητα διώκουσα.

 

Γυναικείας φύσεως ο σός, νούς επιλαθόμενος, πρός ανδρικάς ενεργείας ανέδραμεν, ανδρωθείς τή χάριτι, καί Θεώ προνοητικώς ευθυνόμενος, Μάρτυς Ευγενία, θείας ευγενείας η επώνυμος.

 

Ελλαμφθείσα φέγγει νοητώ, πλείστους τής ελλάμψεως, συμμετασχείν απειργάσω θεόσοφε, ής νύν τούς υμνούντάς σε, λυτρουμένη τής αμαρτίας αξίωσον, ταίς σαίς ικεσίαις, Μάρτυς Ευγενία παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντες γνώσεως φυτώ, ξύλω τής ζωής Αγνή, πρός τήν ζωήν οι πιστοί ανεκλήθημεν, τώ εκ σού βλαστήσαντι, υπέρ έννοιαν, Θεοτόκε, Χριστώ τώ Θεώ, ώ σύν παρρησία, πρέσβευε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

 

Προεόρτιος

 

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η κτίσις κατιδούσα, εν τώ Σπηλαίω τικτόμενον, θαμβητικώς συνείχετο, Ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε κραυγάζουσα».

 

Σύμβολα τής αρρήτου, σαρκώσεως, παραδεικνύς Οικτίρμον, επλήθυνας οράσεις, καί προφητείας ενέπνευσας, άς νύν ελθων επλήρωσας, σαρκί τικτόμενος, Κόρης εξ αγνής εν πόλει Δαυϊδ.

 

Ήπλωσε γή τά νώτα, καί δέχεται δεχόμενον τόν Κτίστην, τήν δόξαν εξ Αγγέλων, εξ ουρανού τόν αστέρα δέ, εκ τών Ποιμένων αίνεσιν, εκ Μάγων δώρά τε, κόσμου τε παντός επίγνωσιν.

 

Μάντεως χρησμολόγου, προβλήματα Βαλαάμ νύν πληρούνται, ανέτειλε γάρ άστρον, εξ, Ιακώβ καί ωδήγησε, πρός τόν τής δόξης Ήλιον, δώρα κομίζοντας, Μάγους εκ Περσίδος άνακτας.

 

Έτερος

 

Εξήνθησεν η έρημος

Δεσμών απολυτρούμενος, τών κακών με Κύριε, ενειληθήναι σπάργανα, ώσπερ βρέφος, έρχη φιλάνθρωπε, προσκυνώ σου τήν θείαν συγκατάβασιν.

 

Εν χρόνω γεγονότα σε, τόν αχρόνως λάμψαντα, εκ τού Πατρός προέρχεται, η Παρθένος τεκείν τά χρόνια, διαλύοντα πάθη τών ψυχών ημών.

 

Ζητών με τόν πλανώμενον, παραβάσει Σπήλαιον, ώς ουρανόν κατώκησας, τάς μονάς μοι ευτρεπιζόμενος, τάς εκείθεν οικτίρμον Πολυέλεε.

 

Τής Αγίας

 

Εν πέτρα με τής πίστεως

Ιερείον ώσπερ άμωμον τώ Δεσπότη, προσήχθης διανοία τελειοτάτη, τόν πλούτον τόν φθειρόμενον απεσείσω, βοώσα Πάνσοφε. Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε.

 

Η Πάναγνος εγνώσθη σου καθαρότης, διέλαμψε τών άθλων σου η στερρότης, τήν πράξιν γάρ επίβασιν θεωρίας, ειργάσω κράζουσα. Σύ εί ο Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε.

 

Σωφροσύνης τώ έρωτι κατεθέλχθης, ετήρησας τό καύχημα τής αγνείας, εγένου περιδέξιος τή σοφία, Χριστώ κραυγάζουσα, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Μαρίαν τήν πανάχραντον Θεοτόκον, υμνήσωμεν ως πρόξενον σωτηρίας, φανείσαν οι θεόφρονες, εκβοώντες. Ουκ έστιν άμωμος, ως σύ Πανάχραντε, καί ουκ έστιν άμεμπτος, πλήν σου Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Eν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν. Ουκ έστιν Άγιος ως ο Θεός ημών, καί ούκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

 

Κάθισμα Προεόρτιον

Ήχος α'  Τόν τάφον σου Σωτήρ

Αγάλλου η Σιών, Βηθλεέμ ευτρεπίζου, ο πάντων συνοχεύς, τόν αστέρα προπέμψας, εμήνυσε τήν άμετρον, εαυτού συγκατάβασιν, όν γάρ τρέμουσι, τών ουρανών αι Δυνάμεις, όντως τίκτεται, εκ τής Παρθένου ατρέπτως, ο μόνος Θεός ημών.

Δόξα... Τής Αγίας

Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ενασκήσασα πόνοις αθλητικοίς, εδοξάσθης αγώσι μαρτυρικοίς, πολλούς προσενέγκασα, σωζομένους τώ Κτίστη σου, τώ γάρ θείω πόθω, λιπούσα τά πρόσκαιρα, ανδρικούς αγώνας, ετέλεσας ένδοξε, όθεν μετά τέλος, ατελεύτητον εύρες, ζωήν συνυπάρχουσα, τώ Νυμφίω σου πάντοτε, Ευγενία ισάγγελε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν Μνήμην σου.

Καί νύν... Προεόρτιον

Ήχος ο αυτός

Τό προσταχθέν μυστικώς,

Τών Γενεθλίων τού Χριστού τά προεόρτια, επιτελούντες οι πιστοί πανηγυρίσωμεν, καί αξίως άπαντες προϋπαντήσωμεν, ως Μάγοι δωροφορούντες τάς αρετάς, καί άδοντες τών Αγγέλων άσμα καινόν, τώ εκ Κόρης θεόπαιδος, εν Βηθλεέμ άνευ σποράς, τικτομένω Θεώ ημών, όν δοξάζει τά σύμπαντα.

 

Προεόρτιος

 

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Τήν εκ Παρθένου παρουσίαν σου, προορών Αββακούμ, εξεστηκώς εβόα. Σύ εκ θαιμάν σαρκούμενος, ήκεις Λυτρωτά, τόν Αδάμ απωσμένον, ανακαλέσασθαι».

 

Εγγίζει ήκει νύν ο Κύριος, προσδοκία Εθνών, καί σωτηρία κόσμου, ευτρέπιζε τό Σπήλαιον, πόλις Βηθλεέμ, καί σύν Μάγοις Ποιμένες, δρόμω προφθάσατε.

 

Ρωμαλεότητι θεότητος, συγκραθείς τοίς βροτοίς, ενώσει ασυγχύτω, σαρκός εν ομοιώματι, Σώτερ τόν Αδάμ, αφθαρτίζεις καί σώζεις, εν τώ προσλήμματι.

 

Ο Λόγος σάρξ οφθείς παχύνεται, καί σκηνοί εν ημίν, αρρήτω προμηθεία, δεύτε πιστοί κατίδωμεν, δόξαν τήν αυτού, δόξαν ως Μονογενούς, παρά Θεού καί Πατρός.

 

Έτερος

 

Ελήλυθας εκ Παρθένου

Η κτίσις νύν, την παλαίωσιν πάσαν απόρριψον, τόν Κτίστην κτιζόμενον, καί καινουργούντά σε βλέπουσα, νήπιον γενόμενον, καί πρός τό πρώην σε, κάλλος επανάγοντα.

 

Θαυμάζοντες, τόν παράδοξον τόκον εφίστανται, Μάγοι οδηγούμενοι, θείω αστέρι, καί βλέπουσιν, Ηλιον ανίσχοντα, Παρθενικής εκ Νεφέλης, δώρα φέροντες.

 

Ιδού ήκει, η Παρθένος ως δάμαλις φέρουσα, τόν μόσχον εγγάστριον, τόν σιτευτόν αφαιρούμενον, κόσμου αμαρτήματα, αγαλλιάσθω, ή κτίσις εορτάζουσα.

 

Κηρύγματα, Προφητών τού Χριστού τήν ανάδειξιν, μηνύοντα είληφε, σήμερον πέρας σωτήριον, ήλθε γάρ επέφανε, διά σαρκός, τοίς εν σκότει κινδυνεύουσιν.

 

Τής Αγίας

 

Ο αυτός

Ελήλυθας, σαρκωθείς εκ Παρθένου ο Ύψιστος, σαυτώ μνηστευσάμενος, τά τών Παρθένων συστήματα, σέ μόνον ποθήσαντα, τόν τών Παρθένων, Νυμφίον γνωριζόμενον.

 

Γενέσεως, σαρκικής εξεδύσω τό κάλυμμα, παλιγγενεσίας δέ, τό φθειρόμενον ένδυμα, Μάρτυς παναοίδιμε, φωτοειδώς, ημφιάσω τώ βαπτίσματι.

 

Ανέτειλεν, η φωσφόρος αυγή τή καρδία σου, τής πλάνης διώκουσα, τήν κεχυμένην σκοτόμαιναν, φέγγει τώ τής χάριτος, Μάρτυς Χριστού, Ευγενία καλλιπάρθενε.

 

Κοσμίως σου, καί ωραίως τόν βίον εφαίδρυνας, ασκήσει τό πρότερον, σαρκός τά πάθη μαράνασα, ύστερον αθλήσει δέ, περιφανώς, Ευγενία διαλάμψασα.

Θεοτοκίον

Υπερτέρα, τών Αγγέλων εγένου Πανύμνητε, τού Πατρός γεννήσασα, βουλής μεγάλης τόν Άγγελον, άνθρωπον γενόμενον, διά πολήν, ευσπλαγχνίαν τόν φιλάνθρωπον.

 

Προεόρτιος

 

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Η Παρθένος ιδού γαστρί ήξει, καί τέξεται σαρκούμενον Λόγον, καί πάντες οι γηγενείς αγαλλιάσονται».

 

Νεοποιείς τούς γηγενείς, ο Πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας, Φάτνη γάρ καί σπάργανα καί σπήλαιον, τής σής ταπεινώσεως σύμβολα, ο δέ Μνήστωρ τής σής Μητρός, σός δέ νομιζόμενος Πατήρ κατά σάρκα, τού φύσαντός σε Πατρός, νύν σχηματίζει βουλήν.

 

Διά τής σμύρνης τό θνητόν, διά χρυσού τό βασίλειον κράτος, διά λιβάνου τής θεότητος, τήν υπεροχήν υπεμφαίνουσι, Βασιλείς Εθνών, απαρχάς δωροφορούντές σε, τόν εν τώ Σπηλαίω τικτόμενον, Βηθλεέμ εξ αλοχεύτου Μητρός.

 

Εξ αλοχεύτου προελθών, ο τού Πατρός συναϊδιος Λόγος, σαρκωθείς κατώκησας τό Σπήλαιον, ως θρόνω τή φάτνη χρησάμενος. Καταπλήττεις δέ, τή φρικτή οικονομία σου, Μάγους καί Ποιμένας, Αγγέλους τε εξιστάς, Δόξα κραυγάζοντας.

 

Έτερος

 

Μεσίτης Θεού

Λαός ο ποτέ, σκότει καθεζόμενος, ιδέτω τό φώς, λάμψαν τό ανέσπερον, όπερ ο αστήρ πάλαι εμήνυσε, τοίς τό πύρ σεβομένοις, εκ τής Περσίδος άναξιν.

 

Μικρόν υπελθείν, Βασιλεύς ο Μέγας σπεύδει Σπήλαιον, κατασμικρυνθένταμε, όπως μεγαλύνη καί πτωχεύσαντα, τη αμέτρω πτωχεία, πλουτίση ο υπέρθεος.

 

Νύν εξ, Ιακώβ, Βαλαάμ ως έφησε γεννάται Χριστός, Εθνών κυριεύσει τε, καί ανυψωθήσεται εν χάριτι, η αυτού βασιλεία, μένουσα αδιάδοχος.

 

Τής Αγίας

 

Ο φωτισμός

Δρόμον τόν σόν, ευθυνούμενον βλέπων πρός σωτηρίαν, όφις ο ψυχόλεθρος Αθληφόρε, αναρριπίζει πειρασμούς σοι ποικίλους, τόν σόν τόνον λύειν πειρώμενος, τούτον δέ θεόφρον, αγνή κατεπάτησας.

 

Όλη καλή, τών καλών τώ δοτήρι καί ευεργέτη, καί ψυχών Νυμφίω Χριστώ εφάνης, ηγλαϊσμένη Ασκητών εν ασκήσει, καί Μαρτύρων αθλήσει λάμπουσα, Μάρτυς Ευγενία, Χριστού καλλιπάρθενε.

 

Στεφος τή σή, κορυφή επετέθη τό τών χαρίτων, τήν θείαν ετίμησας γάρ σοφίαν, πλούτον καί δόξαν, πατρικήν παριδούσα, καί συντόνως ακολουθήσασα, τώ πεποθημένω, Νυμφίω σου Πάνσοφε.

Θεοτοκίον

Εκ σού ζωή, ανατείλασα κόσμω Θεογεννήτορ, τούς πρίν τώ θανάτω κεκρατημένους, ανακαλείται, πρός ζωής αϊδίου μετουσίαν, τούς πίστει κράζοντας. Έτερον εκτός σου, Θεόν ου γινώσκομεν.

 

Προεόρτιος

 

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στέρνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού τεχθέντος καί σαρκί φανέντος, ως εκ θαλάμου τού θηρός ανέθορε, γεννηθείς γάρ νύν τό κατά σάρκα, καί ταφήν καί θάνατον σαρκί υπελθών, μέλλεις αναστήσεσθαι τριήμερος».

 

Ανηρέθη, νύν καί διηρέθη, έχθρας τής αρχαίας τή σή, ενσάρκω παρουσία, τό μεσότοιχον Χριστέ καί νώτα, ρομφαία πάσιν, η φλογίνη δίδωσι, ζωηφόρου τής Εδέμ δέ ξύλου, μεταλαμβάνω πιστώς, αθανάτων φυτών, αύθις γεωργός αναδεικνύμενος.

 

Βασιλεύει, σύν τή άμαρτία Άδης εν Αδάμ μέχρι σού, αλλ' αναιρείται τούτου, η αναίδεια τής τυραννίδος, τό κατά σάρκα τικτομένου σου Λυτρωτά, εκ φυλής Δαυϊδ, καί επί θρόνου βασιλείας αυτού, τεθειμένου σου φώς, καί εις τούς αιώνας βασιλεύοντος.

 

Βρεφοκτόνος αλλ' ου χριστοκτόνος, έφυ Ηρώδης ο δεινός, εί γάρ καί τών νηπίων, εξεθέρισε πικρώς τήν χλόην, αλλά τόν στάχυν, τής ζωής ουκ ίσχυσε, καταλήψεσθαι καί θανατώσαι, ζωής γάρ ων χορηγός, έλαβεν ως Θεός, θεία δυναστεία τόν διώκοντα.

 

Έτερος

 

Εν αβύσσω πταισμάτων

Ξενοτρόπος Χριστός εις τά ίδια, έρχεται, ξενώσωμεν, αμαρτιών εαυτούς, καί τούτον εισδεξώμεθα, ταίς πραέων ψυχαίς οικιζόμενον.

 

Ουδαμώς ελαχίστη εν πόλεσι, Βηθλεέμ γεγένησαι, εν σοί γεννάται γάρ, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τού ποιμάναι λαόν περιούσιον.

 

Πώς σμικρόν σε εισδέξεται Σπήλαιον, κόσμω μή χωρούμενον, Απερινόητε; πώς οραθήση νήπιος, ο Πατρί συννοούμενος άναρχος;

 

Τής Αγίας

 

Ο αυτός

Νυσταγμόν τοίς βλεφάροις ουκ έδωκας, εως ηδυπάθειαν, πάσαν ενέκρωσας, καί καθαρόν τώ Κτίστη σου, σεαυτήν απετέλεσας σκήνωμα.

 

Αιγυπτίας τούς τρόπους ζηλώσασα, η μεμελασμένη, καί πράγμα καί όνομα, συκοφαντείν θρασύνεται, τήν σεπτήν πολιτείαν σου Πάνσοφε.

 

Σταθηράν επεδείξω τήν ένστασιν, καί τών ιαμάτων τήν χάριν πλουτήσασα, περιουσία πίστεως, Μοναστών καθηγήσω συστήματος.

Θεοτοκίον

Μυστικώς εμυούντο τήν άφραστον, πάντες οι Προφήταί σου, Πάναγνε γέννησιν, πνευματικώς τυπούμενοι, καί προλέγοντες πάσι τά μέλλοντα.

Ο Ειρμός

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

 

Κοντάκιον Προεόρτιον  Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον, τόν προαιώνιον Λόγον, εν Σπηλαίω έρχεται, αποτεκείν απορρήτως, Χόρευε η οικουμένη ακουτισθείσα, δόξασον μετά Αγγέλων καί τών Ποιμένων, βουληθέντα εποφθήναι, παιδίον νέον, τόν πρό αιώνων Θεόν.

Έτερον τής Αγίας

Ήχος δ'  Επεφάνης σήμερον

Τήν τού κόσμου πρόσκαιρον, φυγούσα δόξαν, τόν Χριστόν επόθησας, τό ευγενές σου τής ψυχής, αδιαλώβητον σώζουσα, Μάρτυς θεόφρον, Ευγενία πανευφημε.

Ο Οίκος

Βίω καί λόγω καθαρώ, καί χάρι τι Παρθένε, αεί κεκοσμημένη, σαυτήν θύμα προσήγαγες, τώ εκ Παρθένου δι' ημάς σάρκα ανειληφότι, καί τεχθέντι επί γής, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, καί διπλοίς εκόσμησε δόξης εν στεφάνοις, ευπρεπώς σε ο Δεσπότης, αγνείαν γάρ ως άσαρκος τηρήσασα σεμνή, ως άμωμος Νύμφη, συνεισήλθες αυτώ εις τόν ουράνιον νυμφώνα, όλη φαεινή, τοίς άθλοις πεποικιλμένη, Μάρτυς θεόφρον, Ευγενία πανεύφημε.

 

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΔ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Ευγενίας καί τών σύν αυτή.

Στίχοι

·        Στεφθείσα πρώτον τοίς πόνοις Ευγενία,

·        Bαφήν εβάψω δευσοποιόν εκ ξίφους.

·        Τέτλαθι Ευγενίη ξίφος εικάδι αμφί τετάρτη.

 

Τή αυτή ημέρα, Η Αγία Μάρτυς Βασίλλα, η συμμαρτυρήσασα τή Αγία Ευγενία, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

·        Τίς άν παραδράμη σε τμηθείσαν ξίφει,

·        Μάρτυς Βασίλλα, πίστεως θείας βάσις;

 

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Φίλιππος, ο πατήρ τής Αγίας Ευγενίας, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

·        Μάχαιραν όντως δίστομον κατά πλάνης,

·        Κτείνει Φίλιππον τής μαχαίρας τό στόμα.

 

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι, Πρωτάς καί Υάκινθος, οι ευνούχοι καί συνασκηταί τής Αγίας Ευγενίας, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        Τμηθέντες, Υάκινθε καί Πρωτά ξίφει,

·        Κληρούσθε πρώτα Μαρτύρων Θεού γέρα.

 

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Νικολάου μοναχού, τού από στρατιωτών, καί διήγησις ωφέλιμος.

 

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάρτυς Αχαϊκός ξίφει τελειούται.

Στίχοι

·        Πάν Αχαϊκός εκβαλών ψυχής άχος,

·        Όλη χαρά δέδωκε τήν κάραν ξίφει.

 

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Αντίοχος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·        Αντιόχω βδέλυγμα τύρβαι τού βίου,

·        Καί βίος άπας, όν παρήλθεν ηδέως.

 

Οι Όσιοι Bιτιμίων καί Αφροδίσιος, εν ειρήνη τελειούνται.

 

Ο άγιος νεομάρτυς Αχμέτ ο μαρτυρήσασας εν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1682, ξίφει τελειούται.

 

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς

 

Προεόρτιος

 

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Άφραστον θαύμα! ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογος, φάτνη πενιχρά, βρέφος ανακέκλιται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά ο Θεός, ευλογητός εί».

 

Τέτρωται πλάνος, εχθρός Θεόν βρέφος κείμενον, επί φάτνης, βλέπων πενιχράς, καί στένει χειρί, θεία καθαιρούμενος, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά ο Θεός, ευλογητός εί.

 

Όλβιος φάτνη! εν εαυτή δεξαμένη γάρ, ώσπερ βρέφος, τόν Δημιουργόν, ως χερουβικός θρόνος αναδείκνυται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά ο Θεός, ευλογητός εί.

 

Νόμω βροτείω, τήν εν σπαργάνοις κατάθεσιν, καταδέχη, βρέφος πεφηνώς, δι' ών τούς δεσμούς, λύεις τών πταισμάτων μου, ελευθερίαν βραβεύων τοίς βοώσι. Λυτρωτά ο Θεός, ευλογητός εί.

 

Μία υπήρχεν, η εν ανάρχω γεννήσει σου, καί εν τόκω, τώ μετά σαρκός, θεότης Χριστέ, σύν Πατρί καί Πνεύματι, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά ο Θεός, ευλογητός εί.

 

Έτερος

 

Αντίθεον πρόσταγμα

Ρανάτωσαν άνωθεν ύδωρ νεφέλαι, ο νέφη τιθέμενος, αυτού σεπτώς επίβασιν, Νεφέλη οχούμενος, Παρθένω έρχεται, λάμψαι φώς ανέσπερον, τοίς πρίν εσκοτισμένoις, καί κινδυνεύουσι.

 

Στρατός ευτρεπίσθητι θείων Αγγέλων, υμνήσαι τήν άφατον, Κυρίου συγκατάβασιν, Μάγοι επιφθάσατε. Ποιμένες σπεύσατε, ήλθεν ώ απέκειτο, Χριστός η προσδοκία, Εθνών καί λύτρωσις.

 

Τί τούτο τό μέγιστον καί ξένον θαύμα; πώς φέρω σε φέροντα, τώ ρήματι τά σύμπαντα, απόρρητον γέννημα, Υιέ μου Άναρχε; έλεγεν η Πάναγνος, Χριστόν εν ταίς αγκάλαις, φρικτώς κατέχουσα.

 

Τής Αγίας

 

Ο αυτός

Ανέπτυξας άπασι, τών θεοπνεύστων, Γραφών τήν αλήθειαν, τό θήλυ αρρενώσασα, καί πάντας κατέπληξας, τώ παραδόξω σεμνή, ούσπερ καί προσήγαγες, λαμπρώς, πεπιστευκότας Χριστώ Πανόλβιε.

 

Σοφώς εστηλίτευσας, τήν τών Ειδώλων, μανίαν Πανεύφημε, τοίς θείοις σου διδάγμασι, Παρθένων αμέτρητον, μνηστευσαμένη πληθύν, πάντων βασιλεύοντι Χριστώ, λαμπρυνομένην Μαρτύρων αίμασιν.

 

Ιδούσα τόν βίον σου, τόν θεοφόρον, Βασίλλα η ένδοξος, σέ πόθω εμιμήσατο, Χριστώ γάρ μνηστεύεται, καταλιπούσα σαρκός, πάσαν τήν ευπάθειαν, καί νύν τής τών Μαρτύρων χαράς ηξίωται.

Θεοτοκίον

Νομήν εθεράπευσας, τήν τού θανάτου, ασπόρως κυήσασα, Zωήν τήν ενυπόστατον, Παρθένε πανάμωμε, Θεογεννήτορ Αγνή, όθεν σε γηθόμενοι, πηγήν αθανασίας κατονομάζομεν.

 

Προεόρτιος

 

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν, τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ σπαργάνοις συμπλέκεται, ο πάντα φέρων δρακί, καί φάτνη σμικρά ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, Λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

 

Λέλυται δέσμιος Αδάμ, ελευθερία τε, πάσι δέδοται πιστοίς, σπαργάνοις Σωτήρ εμπλακέντος σου, καί εν Σπηλαίω σμικρώ, καί φάτνη τών αλόγων τεθέντος, διό σοι γεγηθότες, προεόρτιον ύμνον, εν τή σή γεννήσει, προσφέρομεν εν πίστει.

 

Πέπαυται πλάνη Περσική, Αστεροσκόποι γάρ, Βασιλείς ανατολών, τεχθέντι δώρα προσκομίζουσι, Χριστώ τώ παμβασιλεί, χρυσόν τε καί σμύρναν σύν λιβάνω όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, Λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

 

Ω τών θαυμάτων τών καινών! ώ αγαθότητος, καί απείρου ανοχής! ιδού γάρ ως βρέφος λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί φεύγει Θεός, θέλων Ηρώδην, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, Λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

 

Έτερος

 

Κάμινος ποτέ

Ύψος αληθώς, αρρήτου μυστηρίου, τους ουρανούς γνώσει καλύψαντος, η άμεμπτος Δέσποινα, κατεπλήττετο, καί έλεγεν. Ο θρόνος ο ουράνιος, φλέγεται σέ κατέχων, καί πώς Υιέ μου βαστάζω σε;

 

Φέρεις Πατρικήν, ομοίωσιν Υιέ μου, καί πώς τού δούλου τό ομοίωμα, πτωχεύσας ανέλαβες; πώς εν φάτνη ανακλίνω σε, αλόγως τόν ρυόμενον, άπαντας αλογίας, υμνολογώ σου τό εύσπλαγχνον.

 

Χαίρε πάσα γή, ιδού Χριστός εγγίζει, εν Βηθλεέμ αποτικτόμενος, θάλασσα εφράνθητι, Προφητών όμιλε σκίρτησον, τήν έκβασιν Θεώμενος, σήμερον τών σών λόγων, πάντες αγάλλεσθε Δίκαιοι.

 

Τής Αγίας

 

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Εν ποταμώ νεανικώς, εν πυρί καρ τερικώς εδοκιμάσθης, εναντίας γάρ φύσεις, στερρώς διήλθες, Χριστόν υμνούσα καί πίστει κραυγάζουσα. Υπερευλογώ σε, Χριστέ είς τούς αιώνας.

 

Ξενοπρεπώς επιφανείς, ο Χριστός σοι εν φρουρά κατεχομένη, διατρέφει πλουσίως, καί τή Γεννήσει αυτού, συνάπτει τοίς άνω στρατεύμασιν, αυτόν εις αιώνας, δοξάζουσαν Οσία.

 

Οσός Νυμφίος ευπρεπώς, εν στεφάνοις σε διπλοίς καθωραϊζει, Ευγενία θεόφρον, καί σοί νυμφώνα λαμπρόν, ενδίκως ο δίκαιος δίδωσιν, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

 

Χάρις Θεού φωτοειδής, επιλάμπουσα σέ νύν καταγλαϊζει, εν μοναίς ουρανίαις, ής εμπλησθήναι ταίς σαίς, πρεσβείαις απαύστως δυσώπησον, τούς επιτελούντας, τήν σην μνήμην θεόφρον.

Θεοτοκίον

Αθανασίας διαυγή, επιστάμεθα πηγήν σε Θεοτόκε, ως τεκούσαν τόν Λόγον, τού αθανάτου Πατρός, τόν πάντας θανάτου λυτρούμενον, τούς υπερυψούντας αυτόν εις τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

 

Προεόρτιος

 

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Μή εκθαμβή νύν ώ Μήτερ, καθορώσα ως βρέφος, όν εκ γαστρός πρό Εωσφόρου, τέτοκε Πατήρ, αναστήσαι γάρ καί συνδοξάσαι βροτών, πεπτωκυίαν τήν φύσιν, ελήλυθα σαφώς, τήν εν πίστει καί πόθω, σέ μεγαλύνουσαν».

 

Επί τώ ξένω σου τόκω, τάς ωδίνας φυγούσα, υπερφυώς εμακαρίσθην, Άναρχε Υιέ, σέ δέ νύν ορώσα, Ηρώδην φεύγοντα, τή ρομφαία τής λύπης, σπαράττομαι ψυχήν, αλλά ζήθι καί σώζε τούς σέ γεραίροντας.

 

Γής μέν επέβην Αιγύπτου, αλλ' Αιγύπτου ώ Μήτερ, τά χειροποίητα κατέβαλον σεισμώ, τήν ψυχήν δέ μου μάτην, επιζητούντων εχθρών, πεμπομένων εις Άδην, ως μόνος κραταιός, επανήξω, καί σώσω, τούς σέ γεραίροντας.

 

Αγαλλιάσθω η κτίσις, κτίζεται γάρ ο Κτίστης, καί ο προών νύν πρόσφατος, γνωρίζεται Θεός, μετά δώρων Μάγοι προσυπαντάτωσαν, οι Ποιμένες τό θαύμα, κροτείτωσαν πιστώς, καί βροτοί τοίς, Αγγέλοις, συνευφραινέσθωσαν.

 

Έτερος

 

Ανάρχου Γεννήτορος

Ψαλάτωσαν χαίρουσαι, αι βασιλείαι πάσης γής, πατριαί τών Εθνών τε αγαλλιάσθωσαν, όρη καί βουνοί καί κοιλάδες οι ποταμοί, θάλασσα καί όλη, η κτίσις τόν Κύριον, νύν τικτόμενον μεγάλυνε.

 

Ωράθης ώς θέμις ήν, Προφήταις σε θεάσασθαι, εν εσχάτοις καιροίς δέ, βροτός γενόμενος, πάσιν επεφάνης ανθρώποις, εν Βηθλεέμ πόλει Ιουδαίας, αστέρος δεικνύντός σε, αστρολόγοις Ανερμήνευτε.

 

Ιδού εις τά ίδια, εν αλλοτρίω έρχεται, ο Πανάγιος Λόγος, Αγίω Σώματι, ξένω τοκετώ, ξενωθέντα προσοικειών, εαυτώ τόν κόσμον, αυτόν ανυμνήσωμεν, δι' ημάς πτωχόν γενόμενον.

 

Ω τέκνον γλυκύτατον, πώς τρέφω σε τόν τρέφοντα; πώς κρατώ σε κρατούντα τά πάντα νεύματι; πώς δέ σπαργανώ σπαργανούντα, πάσαν τήν γήν ομίχλη; εβόα, η Πάναγνος Δέσποινα, ήν εν πίστει μεγαλύνομεν.

 

Τής Αγίας

 

Ο αυτός

Μονάς κατοικήσασα, τάς ουρανίους ένδοξε, νύν τρυφής Παραδείσου, κατηξιώθης σαφώς, μετά τών Παρθένων ως Μάρτυς, παναληθής, καί μετά Μαρτύρων, Παρθένος πανάμωμος, Ευγενία παμμακάριστε.

 

Εφέσεως έτυχες, τής υπέρ νούν καί έννοιαν, ορεκτών ακροτάτω, παρισταμένη φαιδρώς, καί ταίς φωτοβόλοις ακτίσι, τής αρχικής, Τριάδος θεόφρον, σαφώς διαλάμπουσα, Ευγενία παμμακάριστε.

 

Λαμπάδα κατέχουσα, τής παρθενίας ένδοξε, τών Μαρτύρων στεφάνω, κατακεκόσμησαι, καί νύν δυσωπούσα μή παύση, τούς ευσεβώς, πόθω σε τιμώντας, σωθήναι πρεσβείαις σου, Ευγενία παναοίδιμε.

 

Πρός θείαν εξήλθες νύν, αναψυχήν πανάριστε, αικισμών διελθούσα, τό πύρ τό άστεκτον, καί τό ανυπόστατον ύδωρ, τών πειρασμών, Μάρτυς Ευγενία, Χριστόν ούν δυσώπησον, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Ως πόκος Πανάμωμε, τόν όμβρον τόν ουράνιον, εν γαστρί συλλαβούσα, ημίν εκτέτοκας, τόν τήν αμβροσίαν διδόντα, τοίς ευσεβώς, αυτόν ανυμνούσι, καί σέ τήν Πανάμωμον, Θεοτόκον καταγγέλλουσιν.

Ο Ειρμός

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα, διό τήν πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

 

Εξαποστειλάριον Προεόρτιον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Ο φώς οικών απρόσιτον, καί συνέχων τά πάντα, δι' ευσπλαγχνίαν άφατον, εκ Παρθένου γεννάται, καί σπαργανούται ως βρέφος, εν Σπηλαίω καί φάτνη, αλόγων ανακλίνεται, σπεύσωμεν επιστήναι, εν Βηθλεέμ, εις αυτού προσκύνησιν μετά Μάγων, καρπούς αρίστων πράξεων, κομιούντες ως δώρα.

Τής Αγίας, όμοιον

Ουδέν εδείχθη κώλυμα, πρός τελείους αγώνας, τό ασθενές τού θήλεος αοράτω σου σθένει, Χριστέ ρωννύμενον, όθεν, Ευγενία η Μάρτυς, γενναίως υπερήθλησεν, ής τήν ένδοξον μνήμην, συνήψας νύν, τή σεπτή Γεννήσει σου καί φωσφόρω, ήν κατεδέξω Δέσποτα, εκ Παρθένου Αγίας.

Έτερον Προεόρτιον, όμοιον

Ύμνον πιστοί προσάξωμεν, τή Παρθένω Mαρία, ιδού γάρ νύν προέρχεται, Βηθλεέμ εν τή πολει, τεκείν Χριστόν τόν Σωτήρα, όθεν Μάγοι σύν δώροις, μετά αστέρος δράμετε, σύν ημίν προσκυνήσαι, Ποιμένες δέ, εκβοήσαι σπεύσατε σύν Αγγέλοις, τώ τικτομένω. Δόξα σοι, εν σπηλαίω καί φάτνη.

 

Εις τούς Αίνους, Στιχηρά Προσόμοια.

 

Προεόρτια

Ήχος πλ. β'  Αι Αγγελικαί

Ω τών υπέρ νούν, καί αρρήτων μυστηρίων! τίκτεται Θεός, επί γής δι' ευσπλαγχνίαν, τήν δουλικήν εικόνα, εαυτώ περιθέμενος, όπως τής δουλείας αφαρπάση, τής τού αλλοτρίου τούς βοώντας, πόθω ζέοντι. Ευλογημένος εί Σωτήρ, ο μόνος Φιλάνθρωπος.

 

Δεύρο Ισραήλ, βαρυκάρδιε απόθου, τό εν τή ψυχή, επικείμενόν σοι νέφος, επίγνωθι τόν Πλάστην, εν Σπηλαίω τικτόμενον, ούτος τών Έθνών η προσδοκία, ούτος καθελεί τάς εορτάς σου, βοάν ου πείθη γάρ, ο Βασιλεύς τού Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται.

 

Ήλιε Υιέ, πώς σε κρύψω τοίς σπαργάνοις; πώς σε γαλουχώ, πάσης φύσεως τροφέα; πώς σε χερσί κατέχω, τόν κρατούντα τά σύμπαντα; πώς σοι αδεώς ενατενίζω, ώ ού τολμά ενατενίζειν, τά πολυόμματα; η Απειρόγαμος Χριστόν, κρατούσα εφθέγγετο.

 

Άσμασι καινοίς, αλαλάξατε Ποιμένες, λόγους μαγικούς, απορρίψατε οι Μάγοι, σταλάξατε τά όρη, καί βουνοί αγαλλίασιν, δεύτε θυγατέρες Βασιλέων, εις τήν χαράν τής Θεοτόκου, λαοί είπωμεν. Ευλογημένος ο τεχθείς, Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα... όμοιον

Δεύρο Βηθλεέμ, ετοιμάζου τά τού τόκου, ίθι Ιωσήφ, απογράφου σύν Μαρία, σεπτοτάτη η φάτνη! θεοφόρα τά σπάργανα! ένθα η ζωή ενειληθείσα, σειράς θανάτου διαρρήξει, επισφίγγουσα, πρός αφθαρσίαν τούς βροτούς, Χριστέ ο Θεός ημών.

Καί νύν... όμοιον

Ω μακαριστή, τής θεόπαιδος κοιλία, ήτις νοητώς, ουρανού μείζων εδείχθη! όν ού χωρεί γάρ ούτος, σύ κατέχεις βαστάζουσα. Ώ μακαριστοί μαστοί Παρθένου, ούσπερ θηλάσειεν ο τρέφων, πνοήν άπασαν, Χριστός ο μήτρα σάρξ παγείς, ανάνδρου Νεάνιδος.

 

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

 

Ήχος β'  Οίκος τού Εφραθά

Οίκος τού Παντουργού, εδείχθης ώ Παρθένε, εν σοί γάρ ενοικήσας, ο Κύριος τής δόξης, τεχθήναι νύν προέρχεται.

 

Στίχ. Ο Θεός από θαιμάν ήξει καί ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος.

 

Nέον εν Βηθλεέμ, παιδίον εκ Παρθένου, Θεός ο πρό αιώνων, εν φάτνη τών αλόγων, γεννάται, ώ τού θαύματος!

 

Στίχ. Κύριε εισακήκοα τήν ακοήν σου καί εφοβήθνη κατενόησα τά έργα σου.

 

Τάξεις αι νοεραί, Αγγέλων εν υψίστοις, Θεώ μετά Ποιμένων, βοήσατε καί Μάγων, τώ τι κτομένω δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ, δ'

Υπόδεξαι Βηθλεέμ, τήν τού Θεού Μητρόπολιν, φώς γάρ τό άδυτον, επί σέ γεννήσαι ήκει, Άγγελοι θαυμάσατε εν ουρανώ, άνθρωποι δοξάσατε επί τής γής, Μάγοι εκ Περσίδος, τό τρισόκλεον δώρον προσκομίσατε, Ποιμένες αγραυλούντες, τόν τρισάγιον ύμνον μελωδήσατε. Πάσα πνοή αινεσάτω τόν Παντουργέρτην.

 

H λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.